|
دو شنبه 28 فروردين 1391برچسب:, :: 20:28 :: نويسنده : علی علیکرمی
مي خواستم شعري براي جنگ بگويم
ديدم نمي شود ديگر قلم زبان دلم نيست گفتم: بايد زمين گذاشت قلم ها را ديگر سلاح سرد سخن كارساز نيست بايد سلاح تيزتري برداشت بايد براي جنگ از لوله تفنگ بخوانم با واژه فشنگ مي خواستم شعري براي جنگ بگويم شعري براي شهر خودم- دزفول - ديدم كه لفظ ناخوش موشك را بايد به كار برد اما موشك زيبايي كلام مرا مي كاست گفتم كه بيت ناقص شعرم از خانه هاي شهر كه بهتر نيست بگذار شعر من هم چون خانه هاي خاكي مردم خردوخراب باشدو خون الود بايد كه شعر خاكي و خونين گفت بايد كه شعر خشم بگويم شعر فصيح فرياد - هرچند ناتمام- گفتم: در شهر ما ديوارها دوباره پر از عكس لاله هاست اينجا وضعيت خطر گذرا نيست اژير قرمز است كه مي نالد تنها ميان ساكت شبها بر خواب ناتمام جسدها خفاشهاي وحشي دشمن حتي ز نور روزنه بيزارند بايد تمام پنجره ها را با پرده هاي كور بپوشانيم اينجا ديوار هم ديگر پناه پشت كسي نيست كاين گور ديگري است كه استاده است در انتظار شب ديگر ستار گان را حتي هيچ اعتماد نيست شايد ستاره ها شبگردهاي دشمن ما باشند اينجا حتي از انفجار ماه تعجب نمي كنند اينجا تنها ستارگان از برجهاي فاصله مي بينند كه شب چقدر موقع منفوري است اما اگر ستاره زبان مي داشت چه شعرها كه از بد شب مي گفت گويا تر از زبان من گنگ اري شب موقع بدي است هر شب تمام ما با چشمهاي زل زده مي بينيم عفريت مرگ را كابوس آشناي شب كودكان شهر هر شب لباس واقعه مي پوشد اينجا: هر شام خا مشانه به خود گفتيم شايد اين شام،شام آخر ما باشد اينجا هر شام خامشانه به خود گفتيم امشب در خانه هاي خاكي خواب آلود جيغ كدام مادر بيدار است كه در گلو نيامده مي خشكد؟ اينجا گاهي سر بريده ي مردي را تنها بايد ز بام دور بياريم تا در ميان گور بخوابانيم يا سنگ و خاك وآهن خونين را وقتي به چنگ و ناخن خود مي كنيم در زير خاك گل شده مي بينيم: زن روي چرخ كوچك خياطي خاموش مانده است اينجا سپور هر صبح خاكستر عزيز كسي را همراه ميبرد اينجا براي ماندن حتي هوا كم است اينجا خبر هميشه فراوان است اخبار بارهاي گل و سنگ بر قلبهاي كوچك در گورهاي تنگ اما من از درون سينه خبر دارم از خانه هاي خونين از قصه ي عروسك خون آلود از انفجار مغز سري كوچك بر با لشيكه مملو روياهاست - - روياي كودكانه ي شيرين از آن شب سياه آن شب كه در غبار مردي به روي جوي خيابان خم بود با چشمهاي سرخ و هراسان دنبال دست ديگر خود مي گشت باور كنيد من با دو چشم مات خودم ديدم كه كودكي ز ترس خطر تند مي دويد اما سري نداشت لختي دگر به روي زمين غلتيد و ساعتي دگر مري خميده پشت و شتابان سر را به ترك بند دو چرخه سوي مزار كودك خود مي برد چيزي درون سينه ي او كم بود.... اما اين شانه هاي گرد گرفته چه ساده و صبور وقت وقوع فاجعه مي لرزند اينان هر چند بشكسته زانوان و كمر هاشان استاده اند فاتح و نستوده - بي هيچ خان و مان در گوششان كلام امام است - فتواي استقامت و ايثار- بر دوششان درفش قيام است باري اين حرفها داغ دلم را ديوار هم توان شنيدن نداشته است آيا تو را توان شنيدن هست؟ ديوار ديوار سرد و سنگي سيار آيا رواست مرده بماني در بند انكه زنده بماني؟ نه بايد گلوي مادر خود را از بانگ رود رود بسوزانيم تا بانگ رود رود نخشكيده است بايد سلاح تيز تري برداشت ديگر سلاح سرد سخن كارساز نيست... نظرات شما عزیزان: 
 |
|||||||||||
تبادل صحبتهای ناگفته
